De eerste wittebroodsweek is voorbij, maar mijn lieve bruidegom en ik hebben er nog een stuk of vijf tegoed. Tenminste, volgens de uitleg van het begrip ‘wittebroodsweken’ op de site van het Genootschap Onze Taal. Er zijn trouwens geen officiële regels voor de duur van de wittebroodsweken, vermeldt de site. Dus die mogen we lekker zelf bepalen.
In tegenstelling tot de 10-jarige Amina uit Afghanistan, die helemaal niets zelf mag bepalen. Tot mijn afschuw hoorde ik dat ze door haar ouders is verkocht voor ongeveer 2000 euro. Aan een dertigjarige man. Hoe hartverscheurend. De ouders van het meisje moesten kiezen tussen het uithuwelijken van hun kind of de hongerdood voor de rest van het gezin.
Een op de drie Afghaanse meisjes trouwt voor haar achttiende. Wat een leed: weggerukt bij je ouders, weg uit je vertrouwde omgeving, angst, seks met een man die je vader zou kunnen zijn, heel jong zwanger raken waardoor de kans op complicaties bij de zwangerschap of bevalling groot is, pijn, onzekerheid, geen opleiding kunnen volgen, eenzaamheid, opgesloten zitten in een uitzichtloos bestaan.
De Afghaanse Amina kwam voorbij in het achtuurjournaal. Huilend. Ik kon er niet van slapen. Telkens opnieuw voel ik een knoop in mijn maag wanneer ik bedenk wat haar te wachten staat. Het contrast met mijn wittebroodsweken kan niet schrijnender en dat maakt me treurig. Ook al voel ik me de grootste geluksvogel ter wereld.
