Pennyfarthing
Een praatje maken in het Engels, dat lukt me nog wel. Maar het Brits Engels verstaan, that’s an entirely different story. Toch had ik veel plezier tijdens mijn road trip door Zuid-Engeland. De uitspraak, het woordgebruik, de humor die de Engelsen leggen in toon of woordkeus; I adore it. Waarom dan een afbeelding bij deze blog van TrustyScribe, een Amerikaanse kunstenaar? Omdat zijn uitspraak over de liefde gaat en deze blog over mijn huwelijksreis. En omdat Brighton zo leuk is!
Watch the wall my darling
Tijdens onze reis viel mijn oog op nog veel meer mooie, amusante of ontroerende taal.
Bij de veertiende-eeuwse Mermaid Inn in Rye, een voormalig smokkelaarsstadje, zag ik een houten gevelplaat met daarop A Smuggler’s Song van Rudyard Kipling. Een gedeelte uit zijn smokkelaarslied: “Laces for the lady, letters for the spy. And watch the wall my darling, while the Gentlemen go by!” Intrigerende, voorbije tijden (Of zou de Brexit zorgen voor een opleving van het smokkelen?), heerlijk spannend. Het maakte een verlangen los naar nóg meer Engels.
Tales, Pride and Prejudice
In Canterbury vond ik in een etalage The Canterbury Tales, een flink boek dat nog best in mijn koffertje paste. In Bath kon ik Jane Austens Pride and Prejudice onmogelijk laten liggen. Gelukkig had mijn lief nog ruimte in zijn tas. In Bath, waar Jane een periode heeft gewoond, zoog ik gretig haar levensgeschiedenis op. Het verhaal werd theatraal uit de doeken gedaan door een geaffecteerd sprekende heer in het Jane Austen Centre aan Gay Street. In Bath viel me op dat de meeste mensen een keuriger Engels bezigen dan in het rauwere Brighton. Beide soorten Engels fascineren me. Alle soorten Engels eigenlijk. Die verschillen!
Rational creatures
In de kathedraal van Winchester bezocht ik het graf van Jane Austen. Er lag een verwelkt bosje bloemen bij met daaraan vast een briefje. Een bewonderaar van de schrijfster had een paar regels overgenomen uit Persuasion, Jane’s laatste boek: “….as if women were all fine ladies, instead of rational creatures. We none of us expect to be in smooth water all our days.” Het briefje was ondertekend met: “With utmost respect. From a ‘rational creature’.” Het raakte me. Hoewel ik mezelf niet zie als een rationeel wezen. Ik laat me vooral leiden door emoties. Maakt dat van mij een ‘fine lady’? Whatever that means. Nog zo’n woord dat je zo lekker op zijn Engels (Brightons?) kunt uitspreken door het weglaten van de ‘t’: “Wha…ever”.
Pennyfarthingstreet
Ik leerde een aantal nieuwe woorden, zoals ‘haberdasher’ (marskramer) en ‘lecherous’ (wellustig). En de mooiste van allemaal: ‘pennyfarthing’. Om de hoek bij ons hotelletje in Salisbury lag Pennyfarthingstreet. Na wat speurwerk ontdekte ik dat een pennyfarthing zo’n negentiende-eeuwse fiets is met een heel groot voorwiel en een klein achterwiel. Een ‘farthing’ is een vierde van een ‘old penny’, allebei oud-Engelse muntjes die niet meer in gebruik zijn. De penny symboliseert het voorwiel, de farthing het veel kleinere achterwiel. Hoe vertaal je zoiets in het Nederlands? ‘Guldenkwartje’?
