Dansend het jaar uit

Het was een jaar van dansen, uitzwaaien en afscheid nemen. Dit jaar nam ik afscheid van Paulo. Hij hoort bij een voor mij dierbare, Portugese familie en is ernstig ziek. Ik beleefde verdrietige momenten. Hoe neem je afscheid als je weet dat je iemand nooit meer ziet? Gewoon een dikke, beetje onhandige knuffel werd het, en een lange stevige omhelzing met zijn moeder.

Ook heb ik mijn dochter uitgezwaaid. Ze kiest steeds meer haar eigen pad en ik ben zo trots op haar!

In oktober was het aller- allerlaatste optreden van Banda Exota, een heerlijke band met enkele Arnhemse vrienden. Hier bestond het afscheid uit dansen, zweten en gillen.

Het jaar 2021 was ook een periode van terugblikken en van een 85-jarige moeder die steeds vergeetachtiger wordt. Mijn moeder weet soms niet meer welke dag het is, maar gebeurtenissen van langer geleden herinnert ze zich precies. Zoals familiefeestjes bij Nol in’t Bosch, een Fawlty Towers-achtig hotel in de bossen bij Renkum met een jaren zeventig-menukaart. Schrijver Wim Huijser, die ik in juli interviewde voor de Gelderlander, vertelde dat hij hier elke zondag met zijn hoogbejaarde moeder naartoe gaat voor koffie en cake met slagroom. Leuk om nog eens rond te dwalen op deze plek uit mijn jeugd.

Ronddwalen in het verleden deed ik ook in Rotterdam, zoals die herfstige zaterdag in Delfshaven, een gebied waar mijn vader als twintiger regelmatig rondzwierf. Soms plofte hij dan even neer bij het beeld van Piet Hein. Jammer dat ik hem al vier jaar moet missen, mijn vader bedoel ik. Het verleden boeit en raakt me steeds meer. Dit jaar bezocht ik voor het eerst Echternach, het stadje van de huwelijksreis van mijn ouders. Het hotel van hun wittebroodsweken, misschien de plek waar mijn broer werd gemaakt, bleek al jaren gesloten.

De meest avontuurlijke duik in het verleden dit jaar was het interview met de drie Nijmeegse oud-activisten over de krakersrellen van 1981 en de Piersonaffaire. Destijds was ik alleen zijdelings betrokken bij de demonstraties, maar als zeventienjarige had ik de avond van mijn leven. Eerste popconcert, waarbij Raymond van het Groenewoud de hele zaal de stad in kreeg om de krakers te helpen, eerste demonstratie, eerste keer dat mijn fiets werd gejat. Geweldig en een hele eer om hier in februari, 40 jaar na dato, over te mogen vertellen bij het geschiedenisprogramma Andere Tijden, samen met de drie ‘oud-strijders’.

Het jaar 2021 in een paar woorden? Afscheid nemen , terugblikken en dansen dansen dansen met mijn lief.